منشاء شال را می توان به مصر باستان در حدود 1350 قبل از میلاد، به ملکه نفرتیتی، که اعتقاد بر این است که از شال نخی همراه با تاج جواهرآلات فوق العاده استفاده می کرد، ردیابی کرد.
امروزه شال بافت زنانه در کمد لباس‌های مردانه و زنانه استفاده می‌شود.
معروف است که در قرن دهم پس از میلاد، رومی ها یک کتانی شال مانند به سر یا کمر خود می بستند.
امپراتور نرون بدون بستن یک “سوداریوم” به گردن خود در انظار عمومی بیرون نمی رفت.
اعتقاد بر این است که پس از مرگ عیسی، سر او در “سوداریوم” پیچیده شد.
“Sudarium” با ابعاد 84×53 سانتی متر، که بعدها گمان می رود “کفنی” است که عیسی بر روی آن پیچیده شده است، سه بار در سال در کلیسای جامع سان سالوادور کامارا سانتا در Ovideo، اسپانیا به نمایش گذاشته می شود.
در خاور دور، پرسنل نظامی از شال برای نشان دادن درجه خود استفاده می کردند.
شال‌هایی با طرح‌های متعدد که به روش‌های مختلف پوشیده می‌شوند، قدمت آن‌ها به قبل از میلاد می‌رسد.
این را می توان بر روی مجسمه های سرباز سفالی امپراطور کوئین که تصور می شود 200 سال قدمت دارد، مشاهده کرد.
امپراتور چین چنگ از شال های ساخته شده از لباس به عنوان نماد درجه های نظامی استفاده می کرد. این امر در قرون بعدی نیز ادامه یافت.
به طوری که شال های نخی نشان دهنده رتبه های پایین تر و ابریشم ها نشان دهنده رتبه های بالاتر بود.
در دهه 1200، در مصر، رقصندگان شکم برای رقص شکم، شال و پارچه های شال مانند را به دور کمر خود می بستند.
در دهه 1600، در مناطق کرواسی امروزی، تاجران برای نشان دادن موقعیت اجتماعی خود شال می پوشیدند.
ناپلئون بناپارت در بازگشت از مصر پس از اکتشاف نافرجام هند برای همسرش، ژوزفین دو بوهارنا، شال ترمه ای می آورد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.