خواص پلی اتیلن با توجه به درجه مواد بکر مورد استفاده برای سنتز این ترموپلاستیک و تبلور ساختاری آن متفاوت است.
به طور کلی، یکپارچگی مواد مبتنی بر پلی اتیلن محصول نهایی در صنعت پلاستیک بر اساس چگالی و نقطه ذوب آن است.
با این حال، از آنجایی که این ماده را می توان با تعدادی از روش ها برای پلیمریزاسیون اتان تولید کرد، هر کدام تفاوت هایی در خواص ویژه پلی اتیلن ایجاد می کنند.
تغییراتی در لوله پلی اتیلن یک دوم که می تواند منجر به این تفاوت ها شود مربوط به وزن مولکولی، چگالی و درجه انشعاب اتصال مولکولی کربن است.
اکثر مردم با دو نوع رایج این پلیمر آشنا هستند: پلی اتیلن با چگالی کم (LDPE) و پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE).
از آنجایی که خواص پلی اتیلن اولی دارای درجه بیشتری از انشعاب با زنجیره بلند است، ماتریس چگالی کمتری دارد و مقاومت کششی مشابه دومی را ارائه نمی دهد.
از آنجایی که چنین است، تولید و فرآوری LDPE نسبت به پلیمرهای مشابه هزینه کمتری دارد.
از طرف دیگر HDPE به دلیل چگالی بالاتر و کریستالیزاسیون خطی، یک گرید پلی اتیلن بادوام تر است.
خواص پلی اتیلن این ماده، آن را برای استفاده در ساخت بسیاری از انواع پلاستیک های مقاوم در برابر تنش برای استفاده تجاری و مصرف کننده مناسب می کند.
به عنوان مثال، HDPE برای ساخت ظروف شیر به اندازه گالن و همچنین وسایل لوله کشی استفاده می شود.
همانطور که در بالا ذکر شد، خواص پلی اتیلن بسته به روش پخت به کار گرفته شده متفاوت است.
این فرآیند را می توان با تحریک پلیمریزاسیون رادیکال آزاد، با معرفی یک آمید قلیایی یا مونومر ثانویه (به ترتیب پلیمریزاسیون افزودن آنیون و پلیمریزاسیون هماهنگ یونی)، یا با استفاده از یک کاتالیزور القا کرد.
همچنین، استفاده از ولتاژ بالا برای به دست آوردن پلی اتیلن کریستالی با زنجیره گسترده (ECC) استفاده می شود که منجر به کریستالیزاسیون متراکم می شود اما شفافیت را ارائه می دهد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.