لوله پلیکا نوعی شیلنگ است که معمولا در آزمایشگاه ها و همچنین برای انتقال آب از جمله آب آشامیدنی استفاده می شود.
جزء اصلی آن، پلی اتیلن، یک زنجیره پلیمری متشکل از مولکول های اتیلن است که از کربن و هیدروژن تشکیل شده است.
بسته به نحوه استفاده لوله پلیکا گلپایگان می توان آن را در تراکم های مختلف ساخت.
پلیکا پرمصرف ترین پلاستیک در جهان است.
لوله های پلیکا دو دسته رایج هستند: چگالی کم و چگالی بالا.
لوله های پلیکا اگر بین 0.0814 اونس و 0.0839 اونس بر اینچ مکعب (0.91 و 0.94 گرم بر سانتی متر مکعب) وزن داشته باشند، چگالی کم در نظر گرفته می شوند.
پلیکا کم چگالی (LDPE) دارای مزیت بسیار انعطاف پذیر و بسیار مقاوم در برابر ترک است.
همچنین می توان از آن در طیف وسیعی از دماها استفاده کرد.
بسیاری از انواع آن برای استفاده با آب آشامیدنی و سایر کاربردهای جابجایی مواد غذایی تایید شده اند.
لوله های پلیکا با چگالی بالا (HDPE) با چگالی بیشتر از 0.084 اونس بر اینچ مکعب (0.941 گرم بر سانتی متر مکعب) تعریف می شوند.
به اندازه LDPE انعطاف پذیر نیست، اما با جوشاندن در برابر عقیم سازی مقاومت می کند.
این می تواند یک مزیت بزرگ باشد، به ویژه هنگامی که برای جابجایی مواد غذایی استفاده می شود.
لوله HDPE همچنین در برابر مواد شیمیایی خورنده بهتر از LDPE مقاومت می کند و آن را به گزینه ای ارجح برای کاربردهای علمی تبدیل می کند.
پلی اتیلن ترکیبی است که در طبیعت وجود ندارد، بنابراین باید در آزمایشگاه یا در محیط صنعتی سنتز شود.
به همین دلیل، استفاده گسترده از آن به قرن بیستم و پس از آن محدود شده است.
اولین کسی که پلی اتیلن را سنتز کرد شیمیدان آلمانی هانس فون پچمن در سال بیستم بود.
بسیاری از دانشمندان دیگر توانستند آن را در شرایط آزمایشگاهی در دهه های بعد تولید کنند.
تنها در سال 1898 یک روش عملی برای تولید پلی اتیلن در مقیاس بزرگ اختراع شد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.