پلیکل به عنوان یک ترکیب در واقع کاربردهای بسیار بیشتری نسبت به جزئی از لوله های پلی اتیلن دارد.
برخی از انواع پلیکا وزن مولکولی بسیار بالایی دارند و در نتیجه مواد بسیار سفت و سختی به وجود می آورند.
همچنین لوله پلیکا ارومیه به طور گسترده در تعدادی از محصولات مصرفی از جمله کارتن های شیر، کیسه های مواد غذایی، بسته بندی کوچک و ظروف زباله، به نام چند مورد استفاده می شود.
برای استفاده در جلیقه های ضد گلوله و تخته قصابی به اندازه کافی قوی است.
با این حال، از نظر شیمیایی نیز به اندازه کافی بی اثر است تا قسمت هایی از ایمپلنت های مورد استفاده در تعویض مفصل ران و زانو را تشکیل دهد.
چگالی پلیکا مشخصه ای است که برای تشخیص گریدهای پلاستیک پلیکا به صورت گرم بر سانتی متر مکعب استفاده می شود.
این اندازه گیری در بین پلاستیک های مشتق شده از نفت به دلیل تفاوت در ساختار تبلور ایجاد شده در طی پلیمریزاسیون اتن متفاوت است.
همچنین، چگالی تحت تأثیر وزن مولکولی محصول نهایی است.
انشعاب یا پیوند مونومرهای اتن به مولکول های هیدروژن برای تشکیل پلیمرها نیز چگالی را تعیین می کند.
در واقع، عامل دوم تفاوت اصلی بین پلیکا با چگالی بالا (HDPE) و پلیکا با چگالی کم (LDPE) است.
اکثر مردم با پلاستیک های HDPE و LDPE آشنا هستند.
با این حال، تعدادی دیگر از گریدهای چگالی پلیکا وجود دارد.
این به این دلیل است که انواع مختلفی از پلیکا با توجه به روش های مورد استفاده برای القای پلیمریزاسیون به دست می آید.
به عنوان مثال، مواد تولید شده با افزودن یک آغازگر رادیکال (پلیمریزاسیون رادیکال) اغلب چگالی متفاوتی از پلیکا نسبت به آنچه که با استفاده از یک کاتالیزور مانند کروم و/یا سیلیس به دست می‌آید تولید می‌کند.
علاوه بر این، هر نوع مزایای خاصی را ارائه می دهد.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.